Πουθενα σε κανενα αλλο μερος του κοσμου ,
ο ηλιος και η σεληνη δε συμβασιλευουν
τοσο αρμονικα,δε μοιραζονται τοσο ακριβοδικαια
την ισχυ τους , οσο επανω σε αυτο το κοματι
της γης που καποτε ,ποιος ξερει,σε τι καιρους απιθανους,
...
ποιος Θεος, για να κανει το κεφι του, εκοψε και φυσυξε
μακρια.... ιδιο πλατανοφυλλο καταμεσης του πελαγους.
Ο. ΕΛΥΤΗΣ ΓΙΑ ΤΗ ΛΕΣΒΟ....
ΟΛΑ ΟΣΑ ΑΓΑΠΩ....ΕΙΝΑΙ ΕΚΕΙ ΣΤΗΝ ΑΓΚΑΛΙΑ ΤΗΣ ΘΑΛΑΣΣΑΣ..!!!
Από τα βάθη της ψυχής μου αλιεύω μνήμες
υγρές σαν θάλασσα από δάκρυα εικόνες
βλέμματα-ριζωμένες άγκυρες
νύχτες αγρύπνιας από λόγια ανείπωτα
υστερόγραφα μιας απουσίας.
...
Από τα βάθη της ψυχής μου αλιεύω οδύνες
κι Αλήθειες
κι ως την αυγή πορεύομαι μαζί τους,
γιατί το ξέρω πια καλά...
πως μόνο η κατάδυση στο έρεβος γεννά το φως
ΕΓΩ ΚΑΙ ΤΟ ΓΛΑΡΟΝΙ ΜΟΥ ΚΟΥΒΕΝΤΑ ΓΙΑ ΤΟ ΔΕΛΦΙΝΑΚΙ ΜΟΥ ΤΗ ΛΑΤΡΕΙΑ ΜΟΥ
Καλή σου μέρα γλάρε μου
και πάλη εδώ σε βρίσκω
το σπίτι μου και σπίτι σου
είσαι πια συγγενής μου.
Γλαρόνι μου κάτσε εδώ
να σε πληροφορίσω
ξανά από τον τόπο μου
δεν πρόκηται να φύγω
Μαζί θα τα περνάμε πια
χειμώνες καλοκαίρια
μαζί θα κουβεντιάζουμε
με ζέστες μ αγριοκαίρια
Εσύ βουτάς στη θάλασσα
κι εγώ θα σε προσμένω
θα είσαι το δελφινάκι μου
αφού δεν θα το βλέπω
Οι δυό μας θα μιλαμε πια
για τα καμώματα του
για όλες του της σκανταλιές
τα....κατορθώματα του
Σου είπα από περισυ
θέλω να με προσμένεις
κι εσύ εδώ ευρίσκεσαι
λες και καταλαβαίνεις!!!!!!
Όταν ήμουν παιδί ο ουρανός είχε το δικό μου ήλιο...
Τα χρυσά του κεντίδια τα καμάρωνα μόνο εγώ και τα πουλιά.
Ο δικός μου ουρανός δεν είχε ποτέ σύννεφα γι' αυτό ποτέ δεν έβρεχε, ποτέ δεν άστραφτε, ποτέ δε βρόνταγε.
Στις παιδικές μου χούφτες κρατούσα λίγο νερό για να ξεδιψούν τα πουλιά του και στην ποδιά μου ψίχουλα για να χορταίνουν τα φιλαράκια μου.
Αυτός ο ήλιος και αυτά τα πουλιά ήταν δικά μου, κανείς δεν μπορούσε να μου τα πάρει.
...
Όταν ήμουν παιδί είχα φτιάξει και ένα δικό μου κήπο, με παρτέρια ασβεστωμένα, με λογής -- λογής λουλούδια και είχε πράσινο χορτάρι.
Στον κήπο μου προσευχόμουνα και ο κήπος μου παράδεισος γινότανε.
Όταν ήμουνα παιδί δεν ήξερα τίποτα από τους ουρανούς και τους κήπους της ζωής.
Ούτε για αρπαχτικά πουλιά, ούτε για κισσούς που σκοτεινιάζουν τα παράθυρα του κόσμου των μεγάλων.
Και όταν μεγάλωνα, προσπαθούσα να συνηθίσω τους ουρανούς και τους κήπους με τους νόμους των μεγάλων.
Τον ουρανό και τον κήπο μου να ξανάβλεπα.
Τα πουλάκια μου να ξεδιψούσανε με το νεράκι της αθωότητάς μου εκείνης.
Στον κήπο μου να ξανακύλαγα στην καταπράσινη χλόη του.
Με τα λουλούδια αστεία να λέγαμε και πάλι να γελούσαμε όπως τότε.
Θέλω τον παλιό μου κήπο, θέλω τον παλιό μου ουρανό.
Θέλω εκείνες τις εικόνες που με γαλήνευαν, θέλω εκείνες τις πλαγιές που λαχάνιαζα όταν έτρεχα.
Θέλω εκείνο το παιδί πάλι να συναντήσω και να το μαλώσω που βιάστηκε να μεγαλώσει...
Γιατί η μνήμη πάντα υποκύπτει
στον πειρασμό της νοσταλγίας...